„Bądźcie świadkami miłości”
Współczesna kultura śmierci jest wyraźnym świadectwem, że ludzkość nie przyjęła w pełni daru życia, nie przyjęła do końca Ewangelii życia, którą przez cały swój pontyfikat proklamował Sługa Boży Ojciec Święty Jan Paweł II. Jesteśmy świadkami, jak zagubienie sensu życia w dzisiejszym świecie prowadzi do dalszego poszerzania i pogłębiania się zjawisk „anty-cywilizacji miłości”.
Kościół świadom narastania nowych form zagrożeń życia, podejmuje różnorakie inicjatywy i działania, aby uświadomić wszystkim ludziom potrzebę poszanowania i obrony życia ludzkiego, a jednocześnie zwraca uwagę na konieczność integralnego odkrycia wartości życia ludzkiego z perspektywy naturalnej (stwórczej) i w świetle całego dzieła zbawczego. Odcinając się od wszelkiego rodzaju błędnych koncepcji i ujęć zagadnienia życia, w świetle przesłanek biblijnych i w kręgu antropologii głęboko personalistycznej udziela odpowiedzi na pytanie o wartość i ostateczny sens ludzkiego życia. Jako „żywy lud Boży” stanowczo i jednoznacznie potwierdza wartość życia ludzkiego i jego nienaruszalność. W odpowiedzi na apel Sługi Bożego Jana Pawła II zawarty w encyklice Evangelium vitae (n. 85), Kościół w Polsce już od 1998 roku w uroczystość Zwiastowania Pańskiego obchodzi Dzień Świętości Życia. Połączenie Dnia Świętości Życia z Uroczystością Zwiastowania ma nam uświadomić, że życie ludzkie jest darem samego Boga, który zaprasza każdego człowieka do współpracy w swoich stwórczych i zbawczych planach.
Obecny rok duszpasterski przeżywany pod hasłem „Bądźcie świadkami miłości” zawiera wezwanie Kościoła w Polsce, by w duchu chrześcijańskiej odpowiedzialności przejść od troski o dar życia do życia największym darem Boga – miłością (1 Kor 13, 1-13). Jest to zadanie dla małżonków, rodzin i dla każdego chrześcijanina. Dlatego też wszyscy winniśmy odczytać gorący apel Jana Pawła II o budowanie nowej kultury życia ludzkiego, która powinna opierać się na głoszeniu, wysławianiu i służeniu Ewangelii życia. „Potrzebna jest mobilizacja sumień i wspólny wysiłek etyczny, aby wprowadzić w czyn wielką strategię obrony życia” (EV 95).
W dzisiejszym świecie można znaleźć bardzo wiele znaków zapowiadających ostateczne zwycięstwo życia, a należy je widzieć w wielu inicjatywach na rzecz słabszych i bezbronnych, podejmowanych zarówno we wspólnotach chrześcijańskich jak i w całych społeczeństwach, w otwieraniu się wielu rodzin na przyjęcie dzieci opuszczonych i osób niepełnosprawnych, w tworzeniu różnorodnych ośrodków opieki nad życiem czy w powstaniu licznych „okienek życia”. W te różnorodne inicjatywy, które są znakami nadziei otwarcia się na prawdziwą i powszechną służbę życiu, w sposób szczególny wpisuje się Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego podjęte w obronie życia małego i bezbronnego człowieka. Na całym świecie, a także w naszej diecezji już od 1995 roku w wielu parafiach prowadzone jest to dzieło krucjaty modlitwy w obronie życia nienarodzonych. Wiele osób, a nawet całe rodziny wielokrotnie podejmuje to przepiękne dzieło, otaczając w ten sposób modlitwą każde zagrożone życie.
Duchowa Adopcja jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa tyle, ile ciąża – 9 miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Osoba decydująca się na adopcję duchową nie wie, kim jest „jej” dziecko, jego imię zna tylko Bóg. Wszyscy, którzy pragną złożyć przyrzeczenia Duchowej Adopcji, mogą zrobić to w kościele podczas specjalnej Mszy św., ale również prywatnie. W jakichkolwiek jednak okolicznościach i miejscach odbywa się to przyrzeczenie konieczne jest wypełnianie odpowiednich postanowień. Do tych modlitw można dołączyć dowolnie wybrane dobre postanowienia, np. częsta spowiedź i Komunia św., czytanie i rozważanie Pisma Świętego, post o chlebie i wodzie, walka z nałogami, pomoc potrzebującym.
Bądźmy świadkami Chrystusowej miłości i apostołami świętości życia. Nie lękajmy się podjąć Dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego w Dniu Świętości Życia 25 marca. Ta modlitwa nie tylko broni poczęte, lecz niechciane dzieci przed śmiercią z rąk własnych rodziców, ale może dać również początek nawróceniu ich serc ku Bogu – Dawcy Życia, napełnić je na nowo szacunkiem i miłością do daru życia. Obejmujemy w niej troską rodziców, którym zabrakło miłości do poczętego dziecka i odwagi w wydaniu go na świat. Podjęcie tego uczynku miłosierdzia budzi solidarność, by zjednoczyć się w modlitewnej i materialnej pomocy dla zagrożonego życia.
Niech modlitwa, którą uroczyście podejmiemy w Dniu Świętości Życia, wyprosi u Boga tę łaskę, by każde poczęte dziecko było przyjmowane przez rodziców i społeczeństwo z miłością. Prośmy Chrystusa naszego Zbawiciela, aby był ostatecznym źródłem naszej troski o życie od poczęcia do naturalnej śmierci.
Wszystkim gotowym podjąć to wezwanie z serca błogosławię
Bp Zbigniew Kiernikowski
BISKUP SIEDLECKI